Littekens, draag jij ze met trots?

14 juli 2025

Littekens, draag jij ze met trots?

Littekens – zichtbaar en onzichtbaar

We hebben ze allemaal.

Littekens.


Soms zichtbaar, als een streep op je huid.

Soms onzichtbaar, diep vanbinnen.

Ze horen bij het leven. Bij vallen en weer opstaan. Bij pijn en groei.


Sommige littekens dragen een verhaal waar je open over praat. Andere littekens houd je liever stil, misschien zelfs verborgen. En dat is oké.


Wikipedia zegt: “Een litteken is een zichtbaar teken van heling en genezing.”

Mooi toch, die gedachte? Dat littekens laten zien dat er iets is geheeld.


Maar toch… soms doen littekens nog pijn.

Niet per se door het weer of een beweging — maar door wat mensen zeggen.

Een opmerking als:

“Ben je daar nu nog niet overheen?”

kan harder binnenkomen dan je zelf verwacht.


Want herstel kent geen tijdlijn.

Genezing komt niet in rechte lijnen.

Het komt in golven. En soms moet je een litteken weer even openen, om écht te kunnen helen. Om ruimte te maken voor verwerking, voor inzicht, voor loslaten.


In mijn werk als paardencoach zie ik vaak hoe mensen met zulke “onzichtbare littekens” binnenkomen. Ze hoeven niet eens uitgesproken te worden — paarden voelen ze. Ze spiegelen zonder oordeel.

Ze nodigen uit om stil te staan, te voelen, te verzachten.


Paarden vragen geen uitleg.

Ze zeggen niet: “Je zou hier toch al overheen moeten zijn.”

Ze zijn er. En dat is soms precies wat je 

nodig hebt.


Onlangs hoorde ik een prachtig lied van Mattijn Buwalda.

Het raakte me, omdat het ging over het dragen van littekens.

Niet verstoppen.

Niet veroordelen.

Maar erkennen: dit hoort bij mij. Dit ben ik nu.

Misschien ben ik nog onderweg, maar ik bén onderweg.

En dat is al zoveel waard.

💛

Ik deel het graag met je:

🎵 Mattijn Buwalda -Littekens

https://www.youtube.com/watch?v=jtEZ9pMnPLY


Voel je iets resoneren?

Weet dat je welkom bent — precies zoals je nu bent.

In de rust van de natuur, tussen de paarden, mag jij stappen zetten. Op jouw tempo.

Neem gerust contact op als je wilt ontdekken wat paardencoaching voor jou kan betekenen.


BLOG

26 augustus 2025
In het prachtige en aandoenlijke boekje ‘Bij Uil thuis’ van Arnold Lobel staat een verhaaltje over tranenthee. Soms gaat Uil zitten met een ketel op zijn schoot en vult die met tranen, door aan heel verdrietige dingen te denken. Uil pakte de ketel uit de kast. ‘Vanavond ga ik tranenthee zetten,’ zei hij. Hij zette de ketel op zijn schoot. ‘Zo’, zei Uil, ‘ik ga beginnen.’ Uil bleef heel stil zitten. Hij begon aan heel verdrietige dingen te denken. ‘Stoelen met kapotte poten’, zei Uil. Zijn ogen werden al een beetje nat. ‘Liedjes die niemand kan zingen’, zei Uil, ‘omdat niemand de woorden meer weet.’ Uil huilde nu. Een dikke traan rolde naar beneden in de ketel. ‘Lepels die achter het fornuis zijn gevallen en die je nooit meer terugvindt’, zei Uil. Er drupten al heel wat tranen in de ketel. ‘Boeken die je niet meer kan lezen’, zei Uil, ‘omdat er bladzijden uitgescheurd zijn.’ ‘Klokken die stilstaan,’ zei Uil, ‘omdat niemand ze meer opwindt.’ Uil huilde nu heel erg. Veel dikke tranen vielen in de ketel. ‘Een prachtige zonsopgang. Die niemand ziet, omdat iedereen slaapt’, snikte Uil. ‘Heerlijke aardappel-puree op een bord, die niemand wilde opeten,’ jammerde hij. ‘En potloodjes die te klein zijn geworden om vast te houden.’ Uil dacht aan nog veel meer nare dingen. En hij huilde en huilde maar. Al gauw was de ketel vol tranenwater. ‘Ziezo’, zei Uil. ‘Dat is dat.’ Uil hield op met huilen. Hij zette de ketel op de kachel. Het tranenwater kookte al gauw. Uil schonk zijn kopje vol.  Hij was heel tevreden. ‘Het smaakt wel een beetje zoutig,’ zei hij. ‘Maar tranenthee is toch altijd weer heerlijk’.
29 april 2025
Zelfzorg en Zelfcompassie; de sleutels tot een gelukkig en gezond leven!